Wiele wskazuje na to, że znaczenie tradycyjnych struktur sąsiedzkich (np. dzielnica czy lokalne organizacje) maleje i mają one coraz mniejszy wpływ na nasze codzienne funkcjonowanie, szczególnie w zakresie budowania relacji z innymi ludźmi. Czy oznacza to, że nasze kontakty z innymi są coraz uboższe?

Zdecydowanie nie! Z artykułu opublikowanego w czasopiśmie „Personal relationships” wynika, że naszym nowym „sąsiedztwem” stają się po prostu coraz częściej osoby, z którymi współpracujemy zawodowo. Przedstawione w nim badania pokazały, że osoby, które przechodziły na emeryturę na początku XXI wieku, były bardziej skłonne do utrzymywania osobistych relacji i powiązań towarzyskich z byłymi współpracownikami, niż ci, którzy przechodzili na emeryturę w latach 90-tych. Zależność ta dotyczyła w takim samym stopniu obu płci.

Autorka badań - Rabina Cozijnsen - wyjaśnia, że emerytura jest przez nas często postrzegana jako uciążliwy i mało ciekawy okres życia, w którym aktywność społeczna znacznie spada. Tymczasem przekonanie, że ludzie tracą więzi z pracą po przejściu na emeryturę należy rozważać także z punktu widzenia ich dobrobytu i procesu starzenia się.

Utrzymanie kontaktów ze środowiskiem zawodowym i wynikająca z tego możliwość „bycia w temacie” jest w tym kontekście bardzo ważna. Z jednej strony pozwala na dalszą aktywność zawodową i utrzymanie pozytywnej samooceny (konsultacje, jednorazowe zlecenia, pomoc młodszym pracownikom), a drugiej strony umożliwia utrzymanie relacji interpersonalnych, co zmniejsza poczucie osamotnienia i odizolowania od społeczeństwa. Dzięki temu emeryci czują się nadal doceniani i potrzebni.

Wcześniejsze badania wykazały, że ludzie przechodzący na emeryturę mają tendencję do utraty więzi ze współpracownikami w chwili, gdy przestają się z nimi widywać w pracy. Teraz tendencja ta ulega odwróceniu. Autorzy artykułu postawili hipotezę, że przyczyną tej zmiany należy upatrywać m.in. w coraz większym dążeniu do ciągłości rozwoju i utrzymania kontaktów osobistych i zawodowych przez całe życie.

W kontekście coraz częściej poruszanej problematyki zarządzania wiekiem, wyniki te mogą być szczególnie interesujące i przydatne w zarządzaniu zasobami ludzkimi. Zauważona tutaj tendencja może bowiem ułatwić pracodawcom budowanie długotrwałych relacji z „pracownikami 45+”, których liczba na rynku pracy systematycznie wzrasta.

Ponadto zjawisko to warto też wykorzystać w projektowaniu procesów związanych z przechodzeniem przez nich na emeryturę. Dla nowocześnie myślącego pracodawcy, grupa jego emerytowanych specjalistów może się dziś stać dodatkową siłą intelektualną i potencjałem ludzkim, który trudno będzie przecenić. Angażowanie byłych pracowników w działania związane z wprowadzaniem zmian, edukacją młodych pracowników czy konsultowanie z nimi strategii firmy dostarczy bez wątpienia wielu wzajemnych korzyści.

Źródło: informacje prasowe udostępnione przez Wiley-Blackwell